Historia Pani Doroty i jej synowej Marty odsłania trudny aspekt relacji rodzinnych, jakim jest relacja teściowej z synową. Opowiada ona o konflikcie wynikającym z różnic w wartościach przypisywanych przedmiotom i pamiątkom, oraz o braku zrozumienia pomiędzy dwiema kobietami żyjącymi pod jednym dachem.
Na pierwszy rzut oka prozaiczna sytuacja, jak remont mieszkania, staje się źródłem konfliktu, który jawi się jako bardziej złożony niż mogłoby się wydawać. Nie chodzi tu jedynie o rozbieżności w gustach czy estetyce, lecz głównie o inne spojrzenie na wartość rzeczy i ich znaczenie emocjonalne.
Dla Pani Doroty, matki i teściowej, zgromadzone przez lata przedmioty to nie tylko użyteczne sprzęty, ale przede wszystkim pamiątki po zmarłych bliskich. To dla niej nie tylko stare garnki czy ręczniki, lecz kawałki przeszłości, które trzeba pielęgnować. Każdy przedmiot niesie ze sobą historię, powiązaną z cennymi wspomnieniami.
Z drugiej strony stoi Marta, synowa, dla której te same przedmioty są zbędnymi gratami. Dla niej wartość kryje się w funkcjonalności i nowoczesności. Przekonana jest, że trzeba pozbyć się zbędnych rzeczy, aby cieszyć się przestrzenią i porządkiem. Marta nie rozumie, dlaczego „stare rzeczy” mają dla Pani Doroty tak ogromne znaczenie.
Historia ta podkreśla także problem komunikacji w rodzinie. Często kobiety, próbując zmienić nawyki drugiej strony, zapominają o tym, co dla niej jest ważne. Pani Dorota, oddającą hołd przeszłości, nie dostrzega potrzeb Marty, a ta z kolei nie dostrzega wartości emocjonalnej, jaką ma dla Pani Doroty każdy przedmiot.
To opowieść o dwóch kobietach, które mimo życia pod jednym dachem, trudno odnajdują wspólny język. Konflikt ten staje się pretekstem do dyskusji o wartościach, szacunku dla drugiej osoby i umiejętności słuchania. W końcu obie strony muszą zrozumieć, że ich perspektywy są równie ważne i odnaleźć kompromis, który pozwoli na harmonijne współżycie.
